Psychoterapia nerwic, fobii i depresji

MP

Pierwszą z reakcji rodziny, po zaobserwowaniu zaburzenia, jest przeważnie narzucenie na chorą przymusu jedzenia. Pojawia się kontrola, także w tej sferze życia, jednocześnie reakcją jest okłamywanie, chowanie jedzenia i pojawia się najgorsza z możliwych sytuacji - tymczasowa bulimia. Chora przyjmuje pokarmy, po czym usuwa je z organizmu przy użyciu tabletek przeczyszczających lub wymiotując. Powoduje to jeszcze większą frustrację i załamanie - anoreksja przez same chore jest postrzegana jako coś czystego, dążenie do perfekcji w życiu i sposób na kontrolę, gdy w przypadku bulimii, chora czuje sie jak śmietnik, nienawidzi swojego ciała i odczuwa wstręt, powodujący popadanie w głębszą depresję. Anoreksja jest chorobą mentalną, niezdeterminowaną fizycznie, w związku z czym terapia nie może ograniczać się tylko do zwykłego przymuszania do jedzenia, czy podawania leków.

Najczęściej stosowaną terapią jest izolacja od toksycznego środowiska, często nawet od rodziny. Zaleca się zmianę miejsca pracy, bądź szkoły, zmianę przyjaciół. Dopiero kolejnym etapem, po długotrwałej psychoterapii, jest nauczanie prawidłowych sposobów odżywiania. Przyczyny anoreksji są tak głęboko zakorzenione w psychice chorej, że bez odpowiedniego podejścia i pomocy psychologicznej niemożliwe jest autowyleczenie.

[link widoczny dla zalogowanych]

krikolo

chora · Gość

W sumie spedziłam w szpitalu 5 miesiecy. Za pierwszym razem poszłam tam na anoreksję a wróciłam z anoreksja bulimiczną, bo tak rozepchali mi żołądek, ze nie potrafiłam przestac juz jeść. Potem byłam jeszcze dwa razy w szpitalu ale pomagało to na bardzo krótko, wracałam do choroby. Choruje już 4 lata i nie widzę poprawy, chcę być zdrowa, nie zależy mi już na figurze, ale to jest silniejsze ode mnie, dalej myśle tylko o jedzeniu, licze kalorie i uważam żeby nie przytyć, to bardzo utrudnia życie, a naprawde ciezko wyjść z tej choroby, wiec jeśli u kogos dopiero podejrzewaja anoreksje lub bulimie, niech zaczyna walkę odrazu, bo potem moze byc za późno